Ο Γλάρος πετούσε χαμηλά (όταν τον πυροβόλησα)

Γάμο την πουτάνα

Όλοι υπεραισιόδοξοι μαλακες.

Ναι ναι, είστε όλοι σας και το ξέρετε. Όλοι όμως. Ο Κώστας, ο Τσάρλς, ο Μήτσος αλλα ο χειρότερος είναι ο μαλάκας ο Γιοτοπολους, ο Zen Master.

Zen : "Πρέπει να βρείς της εσωτερική γαλήνη", "Πρέπει να εναρμονιστείς με το σύμπαν".

Όχι ρε μαλακα δεν θέλω.

Θέλω να πας για διακοπές στην Σαντορίνη και να βλέπεις τους γλάρους να πεθάνουν μέσα σε πετρελαιοκηλίδες.

Δεν θέλω να είμαι εντάξει με τίποτα. Γιατί οι ακόμα χειρότεροι είναι οι μαλακες που δεν είναι αισιόδοξοι.

Είναι αυτοί που έχουν βολευτεί με την μιζέρια τους και αρκούνται σε αυτό.

"Δεν πειράζει, για μέχρι εδώ είμαι", "Πρέπει να αποδεχτούμε κάποια πράγματα"

Όχι ρε καραγκιόζη, δεν αποδέχομαι τίποτα.

Να πας και εσύ διακοπές στην Σαντορίνη αλλα να είσαι γλάρος.

Ψοφά μαλακα Γλάρε, γαμώ την πουτάνα τη μάνα σου την Γλαρινά.

 

A Psychedelic Dream

Και που λες περπατούσα σε μια έρημο, το μονο που έβλεπα ήταν ατέλειωτοι αμμόλοφοι προς κάθε κατεύθυνση. Ο ήλιος δεν έδυε ποτε και έκαιγε την σάρκα μου.

Κάποια στιγμή καθώς κάθε σκέψη ελπίδας η σωτηρίας είχε φτερουγίσει από την φωλια του μυαλού μου για να πάει σε ένα πιο δροσερό μέρος ένα τεράστιο σκουλήκι εμφανίστηκε μέσα από την άμμο και μου μίλησε.

-Είμαι ο Αντρέα Μικρούτσικος, καλωσόρισες στο μεγάλο παζάρι.

-E εσύ δεν θα έπρεπε να είσαι ο Shai Hulud;

-Όχι είμαι ο Μικρούτσικος και είμαι τηλεπαρουσιαστής.

-Οκ και από μένα τi θες;

-Εσύ είσαι ο αποψινός τυχερός, θα παίξεις μαζί μας για το μεγάλο έπαθλο.

-Μάλιστα, και τι ακριβώς πρέπει να κάνω;


Τότε ξαφνικά εμφανίστηκαν 3 κουρτίνες μπροστά μου.

-Πρέπει να διαλέξει μια από τις τρεις κουρτίνες.

-Και τι έχουν μέσα η κουρτίνες;

-Δεν έχω ιδέα, δικό σου όνειρο είναι.

-Ωραία αφού είναι δικό μου όνειρο μπορώ να δω τι έχουνε μέσα.

-Όχι, όχι. Αυτό απαγορεύεται αυστηρά από τους κανόνες.

-Αφού είναι δικό μου το όνειρο, εγώ δεν πρέπει αν φτιάχνω τους κανόνες;

-ΈΕΕΕ... Δεν ξέρω. Μισό να κοιτάξω μου το βιβλίο οδηγιών.

Έβγαλε λοιπόν ένα βιβλίο μέσα από την άμμο και άρχισε να το διαβάζει.
-Λοιπόν το λέει καθαρά, τους κανόνες δεν μπορεί να τους αλλάξει κανεις.

-I am the Kwisatz Haderach. That is reason enough.


Τότε το σκουλήκι υποκλίθηκε μπροστά μου και πλησίασα προς τις τρις κουρτίνες.

Η πρώτη είχε μέσα ένα δράκο να κατασπαράζει μια πριγκίπισσα.
-Χμμμμμμ, λίγο ακραίο για τα γούστα μου, δεν θα πάρω.

H δεύτερη είχε το πιο βρώμικο γραφείο που έχω δει στην ζωή μου με ένα πλάσμα σαν τον Jabba the Hutt να παίζει Diablo 3.

-Πολύ σάπιο , έχω αφήσει πίσω μου αυτές τις υπέροχες μέρες.

Η τρίτη είχε ένα πολύ κυριλέ γραφείο με έναν καλοντυμένο γιάπι να παθαίνει έμφραγμα στα 35 του.

-Oκ.. δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποιο σχόλιο εδώ.

-Αποφάσισες λοιπόν πια κουρτίνα θα διαλέξεις;

-Ναι, έχει μια όαση λίγο πιο κάτω, τάβλι ξέρεις; Κερνάω καφέ.

Και κάπως έτσι συνεχίστηκε αυτό το όνειρο, πόρτες πλακωτό και φεύγα, ασόδυο δεν έπαιζε ο Αντρέας.


 

Συμπλήρωμα για ταξιδευτές.

Δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ, σε αυτή την απόκοσμη και ομιχλώδη παραλια.

Δεν ξέρω τι υπάρχει τριγύρω πέρα από το μικρό καλυβάκι που μένει μια γριά τσιγγάνα και το και το σκουριασμένο ναυάγιο ενός μεγάλου εμπορικού πλοίου.


Μένω μαζί της στο καλύβι εδώ και δυο βδομάδες, η τσιγγάνα δεν μου μιλάει ποτε, μονο καμια φορα μου γνέφει προς το πλοίο και εγώ καταλαβαίνω. Τις φέρνω μεγάλα κομμάτια μέταλλο από το ναυάγιο και εκκινεί αρχίζει να τα σφυρηλατεί στο μικρό σιδηρουργείο της, πίσω από την καλύβα, μέρα και νύχτα. Και ο ήχος του σφυριού πάνω στο μέταλλο δεν σταματάει ποτε, ποτε.

Μια μέρα με φώναξε με το όνομα μου και μου μίλησε για πρώτη φορα.

"Ήρθες εδώ γιατί θέλεις να ταξιδέψεις, γιατί αυτό είσαι, είσαι ο Ταξιδευτής.
Εκεί που θέλεις να πας δεν έχει πάει άλλος κανεις και δεν μπορεί να πάει.
Αυτό είναι το κλειδί σου, φτιαγμένο από κάτι φτιαγμένο για να ταξιδεύει, όπως και εσύ.
Αλλαγμένο έτσι που να μην ανοίγει πόρτες, αλλα μη-πόρτες.Αυτός είσαι εσύ και αυτό είναι το κλειδί σου, το μονο πράγμα που θα έχεις ποτε δικό σου, όλα τα αλλα θα είναι δανεικά."

Πήρα το κλειδί στα χερια μου.

Μου έδειξε μια πόρτα που ξεπρόβαλε μέσα από την ομίχλη.

Δεν την χρειαζόμουν.

D&D campaign (the Ark Aurora)

Θα σου διηγηθώ μια ιστορία, προσπάθησε να χαλαρώσεις.

 Ο πλανήτης Γη το έτος 2057 θεωρήθηκε από τους επιστήμονες ότι δεν θα είναι κατοικήσιμος σε περίπου 50-65 χρονια. Κάτω από την απειλή της εξαφάνισης οι ελπίδες της ανθρωπότητας στράφηκαν στα αστερια. Ο αγώνας για επιβίωση επιτάχυνε τις συνήθης διαδικασίες και σε λιγότερο από μια δεκαετία το θεωρητικό υπόβαθρο ήταν έτοιμο, σχέδια για ένα διαστημικό σταθμό ναυπήγησης σε τροχιά γύρο από την Γη, τεραστια επιβατηγα διαστημόπλοια, προγράμματα τεχνίτης νοημοσύνης, κρυογονική θάλαμοι και συστήματα γεοδιαμορφωσης.Πολύ σύντομα προσδιορίστηκαν και κατάλληλοι πλανήτες για αποικίσει, το πρόβλημα όμως ήταν η απόσταση και η επικοινωνία μεταξύ τους. Δεν υπήρχε κάποιο είδος κινητήρα που να μπορεί να πλησιαστεί έστω την ταχύτητα του φωτός ώστε λόγο σχετικότητας το ταξίδι της αποίκισης να μπορέσει να πραγματοποιθεί σε μια γενιά και φυσικά ούτε κάποια κατάλληληπηγή ενέργειας για κάτι τέτοιο. Τα πρώτα σκάφη που έφυγαν για τους πιο κοντινούς πλανητες ξεκίνησαν σαν μεγάλα generation ships, υπολογίζοντας ότι το ταξίδι τους θα διαρκέσει πολλές γενιές οι οποιες θα μεγαλώσουν και θα πεθάνουν μέσα στο διαστημόπλοιο. Έπειτα από περίπου μια δεκαετία η πρώτη Orion Engine ήταν έτοιμη. Το πρώτο πλοίο τύπου suspended animation ήταν έτοιμο, η Aurora, το ταξίδι της υπολογιζόταν ότι θα κρατήσει 2-2,5 αιώνες με ταχύτητα αρκετά κοντινή σε αυτή του photos. Κάποια πληρώματα θα έπρεπε να ξυπνούν και να διήκουν το πλοίο κατά διάστημα και να εναλλάσσονται.

Πρέπει να ξυπνήσεις. Είμαι Η Aurora, η τεχνίτη νοημοσύνη που χειρίζεται το σκάφος, είμαι συνδεδεμένη κατευθείαν με τον εγκεφαλικό φλοιό σου γιατί ακόμη βρίσκεσαι σε κρυογονική νάρκη. Η διαδικασία εξόδου είναι κάποιες φορες επίπονη, εκ τον προτερων λυπάμαι για αυτό.

Καταλαβαίνω πως τα πράγματα είναι λίγο θολά, είναι συνηθισμένο για όσους βρίσκονται σε κρυογονική νάρκη που δεν ήταν προγραμματισμένη να διακοπή. Δεν είσαι μέλος τον προεπιλεγμένων ομάδων πλοήγησης, για λόγο που τα συστήματα μου δεν μπορούν να προσδιορίσουν έχουμε συντριβει στον πλανήτη προορισμου μας. Δεν λαμβάνω δεδομένα από ολόκληρο το πλοίο αλλα η παροχή ενέργειας έχει σταματήσει σε αυτό το κομμάτι, το πλοίο είναι σφραγισμένο και το life suport system δεν λειτουργεί. Μαζί με εσένα έχει αφυπνιστεί ένας μικρός αριθμός ατόμων, πρέπει είτε να επαναφέρεται το σύστημα σε λειτουργία είτε να ανοίξετε της εξωτερικές πόρτες του διαστημοπλοιου.

Υπολογίζω πως η αναπνοή θα είναι αδύνατη σε 22 ώρες και η θερμοκρασία θα βρίσκετε κάτω από τους 0C σε περίπου 13 ώρες. Ο μέσος ορος επιβίωσης  σου υπολογίζεται στις 17 ώρες.

Aλλοι 2,500 άνθρωποι που βρίσκονται σε θαλάμους κρυογονικής νάρκης στηρίζονται πάνω σου, καλή επιτυχία.

Mικρές αβάσταχτες στιγμές ανίας

Είναι στιγμές που όσο γλυκα και αν τις έχεις πλάσει στο μυαλό σου σε τσακίζουν.

Είναι οι μικρές αβάσταχτες στιγμές ανίας το πιο μεγάλο μας μαρτύριο.

Είναι η αναβίωση του αρχαϊκού μύθου του ατέρμονου βασανισμού και της ελπίδας.

Είναι το δυσβάσταχτο φορτίο που επωμιζόμαστε και τα Kύθηρα που οραματιζόμαστε.

Είναι η βεβαιότητα του τέλους στα βάσανα και στους κόπους που σε κρατάει ζωντανό.

Είναι η συνειδητοποίση ότι είσαι πάλι στην αρχή της διαδρομής που κατακρεουργεί την ψυχή σου.

Έρχεται όμως η στιγμή που κοιτάζεις το είδωλο σου και αντί να το αγκαλιάσεις ως νέος Nάρκισσος του φωνάζεις "AΝΤΕ ΓΑΜΉΣΟΥ ΜΠAΣΤΑΡΔΕ".

Στρίψε ένα τσιγάρο, τα Kύθηρα μπορούν να περιμένουν.

Μια μικρή συνειδητοποίηση για τον τρόπο γραφής του Μιχαήλ Μπακούνιν.

Πριν από πολλά πολλά χρονια όταν ήμουν νέο και είχα μαλλιά ακόμα είχα μια μικρή επαφή με έναν συγγραφέα ολίγον τι αξύριστο. Aβγαλτο παιδί ακόμα στα μονοπάτια της κοινωνικής φιλοσοφία έπιασα το βίβλο και το άνοιξα. Όταν ανοίγεις στο πρώτο σου βιβλίο σε έναν τομέα που σε ενδιαφέρει πολύ βιώνεις μια έκρηξη αδρεναλίνης στην προσδοκία την γνώση, είναι σαν να γδύνεις κάποια για πρώτη φορα.

Έτσι λοιπόν και εγώ χαμήλωσα τον φωτισμό έβαλα απαλή μουσική και άρχισα να ψηλαφίζω την γνώση. Αλλα κάτι δεν πήγαινε καλά, λέω μαλακίες σκέφτεσαι συνέχισε στο ψητό. Και εκεί που πάω να πιάσω μπουτάκι νιώθω τρίχες, λέω όπα, τι παίζει εδώ? το δικό μου μπούτι έπιασα ο μαλάκας? Κοιτάω να σιγουρευτώ και ξενερώνω, το μπουτάκι το λαχταριστό είχε τόσες τρίχες όσες και το μούσι το εν λόγο συγγραφέα. Tο οποιο ομολογουμένως είναι ολίγον τερατώδες, τόσο που αν δεν ήταν αναρχικός θα ήταν σίγουρα μάγος. Έτσι λοιπόν, πάνω στην γλυκιά λαχταρα της γνώσης προσέκρουσα στον ύφαλο που λέγεται παράξενο γράψιμο ή "συγγνώμη μωρό μου, μου τελειωσαν τα ξυραφάκια".

Για αυτό τα κορίτσια να ξυρίζεται τα πόδια σας και οι συγγραφείς να φροντίζετε να γράφετε γλυκα. Oτι σοφό και ποιητικό και αν γράφετε φροντίστε να μην είναι σαν την μούρη του Μπακούνιν γιατι καμια γυναικα δεν φτιάχνεται με την μάπα του μπακούνιν και κανεις με πόδια με τόσες τρίχες

Ταξίδι στα Κύθηρα (You're the all-singing, all-dancing crap of the world)

Κάπως έτσι γεννήθηκα και εγώ μαζί της,
από τα αχαμνά ενός από καιρό νεκρού και προδομένου θεού.

Μας ξέβρασε το κύμα στο ακρογιάλι και μείναμε μαζί για χρόνο ακαθόριστο,
υπήρξε μητέρα αδελφή και ερωμένη,

Και κάπως χώρισαν οι δρόμοι μας και από τότε ψάχνω να βρω το ακρογιάλι μας ταξιδεύοντας ακατάπαυστα.

Γυρνώ τα πέλαγα και όταν συναντώ γοργόνα της ρωτώ.
Ξέρεις που βρίσκονται τα Κύθηρα;
Τα Κύθηρα; Τα Κύθηρα βυθίστηκαν με την Ατλαντίδα.

Όταν πιάνουμε λιμάνι προσκυνώ πάντα στο ναό της και ρωτώ την Ιέρεια.
Που θα βρω την Θεα?
Η Θεα αναπνέει, ζει, χορεύει και γελά διπλα σου.

Αλλα εγώ δεν την βλέπω, δεν νιώθω το άγγιγμα της,
το φιλί της που θα με κάνει να γυρίσω πίσω σε εκείνο το ακρογιάλι.

Το φιλί που έκαψε την καρδια μου κάποτε.
Αραγε μου έμεινε καρδια για να καεί πάλι;

H ΤΡΕΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΙΤΣ
(βασισμένο σε αληθινά γεγονότα)
     Αρχές Αυγούστου του 2012. Ο μικρός Μιτς αποφασίζει να πάει, για μερικές ημέρες, στο
χωριό των παππούδων του. Του αρέσει, αφενός, το χωριό, και αφετέρου θέλει να δει τον παππού
και την γιαγιά. Τίποτα όμως δεν τον προετοίμαζε για το πρωινό εκείνο της παράνοιας...
     Έχοντας φτιάξει τον πατροπαράτοδο φραπέ, ο Μιτς απολαμβάνει την θέα από το μπαλκόνι
του σπιτιού. Βουνά ολόγυρα, καλυμένα από δάση, που από ένα ύψος και πάνω περιέχουν μόνο
σκουροπράσινα έλατα. Το μόνο που έλειπε ήταν ένα τσιγάρο, αλλά ο Μιτς είχε ξεχάσει να αγο-
ράσει καπνό από κάποια κοντινή κωμόπολη. Οι σκέψεις του διαλύθηκαν, όμως, από έναν δυνατό
θόρυβο από το σαλόνι του σπιτιού.
"Γιαγιά; Τί είναι αυτός ο θόρυβος? Τί κάνεις;" ρώτησε ο Μιτς.
"Άστα παιδί μου, κάπου έχασα τα κλειδιά του υπογείου και τα ψάχνω..." απάντησε η γιαγιά εν
μέσω δυνατών θορύβων- ήταν λες και μετακινούσε έπιπλα.
       Μπαίνοντας μέσα, ο Μιτς έπαθε έναν μικρό κλονισμό, βλέποντας την γιαγιά του -μια
γυναίκα 70 χρονών, με πρόβλημα στην μέση και τα γόνατα- να πηγαίνει τα έπιπλα του σαλονιού
πέρα-δώθε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
"Ρε γιαγιά! Πας καλά; Τί είναι αυτά που κάνεις στην ηλικία σου;" της φώναξε ο Μιτς, αρπά-
ζοντας το έπιπλο και παραμερίζοντας την γιαγιά (χρειάστηκε λίγη προσπάθεια... στο να σπρώ-
ξει την γιαγιά παραδίπλα). "Πήγαινε κάτσε! θα τα ψάξω εγώ τα γαμ- τα κωλοκλ- τα κλειδιά!"
πρόσθεσε.
    Φυσικά ήξερε, έπειτα από εμπειρίες 26 χρόνων, πως η γιαγιά δεν θα καθόταν στα αυγά της.
Άρχισε να κόβει βόλτες μέσα στο σπίτι, ψάχνοντας μέσα σε ντουλάπια και συρτάρια, κάτω από
τραπέζια και καρέκλες (με τον Μιτς να της φωνάζει "ρε γιαγιά! Η μέση σου!", ξέροντας πως η
γιαγιά είχε πέσει σε συνθήκες σιγής ασυρμάτου καθ'ότι δεν του έδινε την παραμικρή σημασία).
"Τί συμβαίνει; Γιατί φωνάζει το παιδί;" ακούστηκε ο παππούς από το μπαλκόνι.
"Ψάχνουμε κάτι κλειδιά..." του είπε αφηρημένα ο Μιτς. Προσπαθούσε να εξηγήσει στην γιαγιά
ότι δεν γίνεται να "έπεσαν" τα κλειδιά μέσα στο ψυγείο.
"Η τηλεόραση! Κάτω από την τηλεόραση θα είναι!" είπε η γιαγιά θριαμβευτικά, λες και βρήκε
την ταυτότητα του Τζακ του Αντεροβγάλτη.
"Άαααααασε κάτω την τηλεόραση ρε γιαγιά!" φώναξε πάλι ο Μιτς, αρπάζοντας την τηλεόραση- ένα
 ογκωδέστατο πράγμα, σαν μονόλιθος από το ταζ μαχάλ- από τα χέρια της γιαγιάς.
"Τα βρήκατε τα κλειδιά;" ρώτησε ο παππούς.
"Όχι" του απάντησε ο Μιτς μουρμουρώντας.
"Καλά," είπε ο παππούς,"πάρτε το δεύτερο ζευγάρι κλειδιά από το ράσο μου."
"...έχουμε δεύτερο ζευγάρι κλειδιά;" ρώτησε ο Μιτς, εντελώς ανέκφραστος.
"Μα φυσικά! Α, και που'σαι! Να τα βάλεις στην θέση τους μετά, με ακούς;"
"σκοτώσωεκμηδενήσωΝΑΙΠΑΠΠΟΥΕΝΤΑΞΕΙγαμώτημπαναγία..."
Έχοντας βρει, λοιπόν, τα κλειδιά του υπογείου, ο Μιτς κατέβηκε τις σκάλες, έχοντας μαζί του
την γιαγιά... η οποία αναρωτιόταν που είναι τα κλειδιά.
"Τί σε νοιάζει; Βρήκαμε δεύτερο ζευγάρι, τέλος καλό όλα καλά!" της είπε ο Μιτς.
"Και αν βρει τα κλειδιά κανένας? Θα μπουν στο υπόγειο και θα μας κλέψουν!" είπε η γιαγιά,
σαν να μάλωνε τον Μιτς.
"Τί θα κλέψουν από το υπόγειο ρε γιαγιά; Την παλιά σόμπα ή τα μισοδιαλυμένα έπιπλα;"
"Μα τί είναι αυτά που λες παιδάκι μου; Ξέρεις πόσο πολύτιμα είναι τα έπιπλα αυτά;"
      Εκείνη την στιγμή ο Μιτς συνειδητοποίησε ότι μάλλον έχουν δίκιο οι αδερφές του που
λένε πως η γιαγιά αρχίζει να τα χάνει, καθώς τα έπιπλα που έχουν χωμένα εκεί κάτω έχουν την
ηλικία του Κθούλου και περισσότερους τερμίτες από το δάσος του Αμαζονίου. Τελικά, και μην
λέγοντας κουβέντα, ο Μιτς παρατήρησε την γιαγιά να παίρνει μια σακούλα με φασόλια... και
μετά να σηκώνει μια φιάλη με γκάζι.
"Ίσως να είναι από εδώ κάτω τα κλειδιά..."
"Γιαγιά! ΔΕΝ είναι εδώ τα γαμ- τα κλειδιά! ΔΕΝ γίνεται να είναι εδώ τα κλειδιά!"
"Α, μπα; Και εσύ που το ξέρεις;" είπε κοροϊδευτικά η γιαγιά.
"Το... μου το είπε ο ΑΓΙΟΣ ΣΟΥΛΠΙΚΙΟΣ! ΝΑΙ!"
"Ο άγιος; Ε τότε εντάξει, σίγουρα δεν είναι εδώ τα κλειδιά! Άντε, κλείδωσε και πάμε πάνω.."
Λίγη ώρα αργότερα, και ενώ ο Μιτς διαβάζει το catch-22 στην κουζίνα για να ηρεμίσει (αλλά
και για να προσέχει την γιαγιά ώστε να μην αρχίσει να ψάχνει πάλι), η γιαγιά τον ρώτησε
ποιος είναι ο άγιος.
"Ποιος άγιος γιαγιά;" την ρώτησε ο Μιτς, μισο-αφηρημένα, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του από
το βιβλίο.
"Ο άγιος σλουπ- ο άγιος σουκλ- ο άγιος που μου είπες στο υπόγειο! Προστάτης τίνος είναι
δαύτος;"
"των πρηξαρχίδικων γιαγιάδων," πήγε να πει ο Μιτς, αλλά κρατήθηκε.
ΤΕΛΟΣ

Περιμένοντας την Άνοιξη (Memorial for Tyler Durden)

ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Το μονο που νοιώθω το τελευταίο διάστημα είναι μια απέραντη θλίψη, προχωράω μονος μου σε έναν παγωμένο τόπο και κάθε τόσο βλέπω σκιές να περιφέρονται και να γελάνε στην άκρη του ορίζοντα. Έχει πολύ ομίχλη για να δω καθαρά.

Τους ακούω όμως πιο καθαρά τις νύχτες, πλησιάζουν όταν κοιμάμαι η όταν νομίζουν πως κοιμάμαι και μιλάνε, γελάνε, διασκεδάζουν, κάνουν ερωτα. Μερικές φορες σηκώνομαι απότομα για να προλάβω να τους μιλήσω αλλα δεν είναι πια εκεί. Είμαι πάλι μονος μου, στην αβάσταχτη σιωπή μου.

Η κόλαση τελικά μπορεί να πάρει πολλές μορφές αλλα πάντα, μα πάντα θα εμπεριέχει κάποιους άλλους.
L'enfer, c'est les autres.

Το χειρότερο από όλα είναι όταν κατανοείς την θέση σου στην κόλαση. Είσαι ταυτόχρονα βασανιστής και βασανιζόμενος. Θύμα και θύτης στο ίδιο πακέτο.

Εγώ αποσύρθηκα από την κόλαση, αρνήθηκα τον ρολο του θύτη και περπατώ στην παγωμένη μου έρημο παραμένοντας θύμα του εγώ μου. Όλα αυτά είναι δικη μου δημιουργία. Είμαι ο Θεός του μικρόκοσμου μου, ο ημιτρελος βασανιστής μου, ένας διχασμένος Trickster God.

Και περπατάω ακόμα και θα συνεχίσω να περπατάω περιμένοτας την άνοιξη, αλλα ξέρω πως δεν θα έρθει. H όταν θα έρθει το μονο που θα μου έχει απομείνει θα είναι μια ξεθωριασμένη ανάμνηση της. Το μονο που θα έχει απομείνει μέσα μου θα είναι ένας ατέλειωτος χειμώνας.

Και τότε θα την δω και θα της πως.

Πια είσαι;
Είμαι η Άνοιξη, ήρθα να σου προσφέρω το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.

Το σωματίδιο του Θεού

Nα 'μαστε, λοιπόν μερικές εβδομάδες μετά την σημαντικότατη ανακάλυψη του λεγομενου σωματιδίου του θεού, του μποζόνιου του  Higgs. Και επειδή ο ίδιος ο κύριος Higgs έχει δηλώσει ότι το σωματίδιο αυτό ουδέποτε το έχει αποκαλέσει σωματίδιο του θεού καθώς είναι άθεος θα το αποκαλούμε μποζόνιο του Higgs για να είμαστε σωστοί.

 Βεβαια το θέμα δεν έχει να κάνει με το μποζόνιο του Higgs, αλλα με το πραγματικό σωματίδιο του θεού. Η θεωρία που θα περιγραφει στην συνεχεια είναι διαδεδομένη στους κύκλους των φοιτητών διαφορων θετικών επιστημων και πολλά στατιστικά στοιχεια μας δίνουν ισχυρές ενδείξεις ότι ισχύει και θα ήθελα μέσο του Blog αυτού να παροτρύνω τους μελετητές του Cern και τον άλλον κέντρων ερευνας σωματιδίων να το μελετήσουν διότι είναι πιθανό να βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη.

Φυσικά μιλάω τόση ώρα για το μποζόνιο του Μπακούρην (Μιχαήλ Μπακούρην, φυσικός του πανεπιστημιου του Ιλινόις) και δεν έχει  καμια μα καμια σχέση με τον Μιχαήλ Μπακούνιν.


Τι είναι μποζόνιο;

Ό,τι υπάρχει στο Σύμπαν μπορεί να χωριστεί σε δύο κατηγορίες στοιχειωδών σωματιδίων. Η πρώτη είναι τα φερμιόνια, τα οποία είναι συστατικά της ύλης. Η δεύτερη είναι τα μποζόνια, τα οποία λειτουργούν ως φορείς των φυσικών δυνάμεων και των αντίστοιχων πεδίων τους. Το φωτόνιο, για παράδειγμα, μεταδίδει την ηλεκτρομαγνητική δύναμη στη μορφή φωτός και είναι φορέας του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου.


Τι είναι το μποζόνιο του Μπακούρην;

Το μποζόνιο του Μπακούρην (γνωστό και ως μπακουρόνιο) είναι το σωματίδιο που αντιστοιχεί στο πεδίο του Μπακούρην, το οποίο προσδίδει απωθητικές ιδιότητες στην ύλη. Είναι στοιχειώδες σωματίδιο, δηλαδή δεν έχει εσωτερική δομή και δεν αποτελείται από άλλα, συστατικά σωματίδια. Παρόλα αυτά, επηρεάζεται ιδιαιτερα από διαφορους παράγοντες και κάποιες φορες είναι ιδιαιτερα ασταθές.

Η υπάρχουσα θεωρία υποστηρίζει πως το σωματίδιο παράγεται σε μεγάλες ποσότητες από το ανθρώπινο σώμα, όμως καταρρέει ακαριαία όταν υπάρχουν φιλικές και κυρίως ερωτικές συναναστροφές με το αντίθετο φίλο, η στατιστική ένδειξη του φαινομενου είναι ότι όταν κυκλοφορήσεις με γκόμενα όλες σε βλέπουν και λύσανε.

 Ένα άλλο χαρακτηριστικό της θεωρίας είναι πως σε περίτωση χωρισμού το επίπεδο των μπακουρόνιον αυξάνεται σε τρομακτικά υψηλά επίπεδα μέσα στους πρώτους μήνες της διάστασης, αποτέλεσμα αυτό είναι η πλήρης απώθηση του αντιθετου φίλου έως ότου τα μπακουρόνια φτάσουν σε σημείο κορεσμού όπου το σώμα σταματα την παραγωγή τους οποτε και η απώθηση που προκαλείται μειώνεται, στατιστική ένδικη αυτού είναι το ότι σε περίπτωση χωρισμού η θα βρείς ταίρι στο asap η μετά από πολύ πολύ καιρό.

 Και τελευταίο κομμάτι τις θεωρίας είναι η δημιουργία των μπακουροπυκνωτών, κοινός αν δυο άτομα που εκπέμπουν έντονα μπακουρόνια βρίσκονται σε συνεχή συναναστροφή δημιουργείται ένας πυκνότης  μπακουρόνιων, γι αυτό όταν βγαίνετε αντροπαρέα για μπίρες και είστε και οι πέντε μπάκουροι δεν θα χτυπήσετε γκόμενα στον αιώνα τον απαντα.

Οι θεωρητικοί μελετητές έχουν αρχίσει πρόσφατα να αναπτύσσουν και την θεωρία του αντί-μποζόνιου του Μπακούρην κοινός και αντί-μπακουρόνιο το οποιο εκπέμπεται από gay άτομα και επηρεάζει αλλα gay άτομα του ιδιου φίλου.

Βάλε λίγο φαντασία ρε μαλακα...

 Και να που κάθομαι στο αεροδρόμιο του Amsterdam με ένα πακέτο Gauloises στο χέρι. Καθώς λοιπόν παρατηρώ ότι είναι Gauloises blond σκέφτομαι κοίτα να δεις, καλο τσιγάρο και ποτε δεν μου άρεσαν ιδιαιτερα οι ξανθιές... Συγγνώμη κορίτσια αλλα έχετε σχεδόν όλο τον υπόλοιπο ανδρικό πληθυσμό να σας υποστηρίζει.

Λοιπόν πριν 3 μέρες κατεβήκαμε από το αεροπλάνο εγώ και ένας ψηλός δεν ξέραμε τι μας γινότανε και που πάμε και όλοι μιλούσαν με ένα περίεργο xxxxxxxxxxx που σου έγδερνε το λαιμό έτσι και πήγαινες να το προφέρεις. Διαφορες πινακίδες σε μια βαρβαρική διάλεκτο παντού, πάλι καλά μοιάζανε με αγγλικά και πήραμε το σωστό τρένο για την πολύ και δεν βρεθήκαμε στο Vladivostok να αρμέγουμε φώκες.
Έχοντας κλείσει λοιπόν ξενοδοχείο ήμασταν λίγο στα "αχριδια" μας γιατί λέμε κομπλέ, καθαρά σεντόνια, ζεστό μανιό και τέτοια. Αλλα όπως καταλάβαμε πολύ γρήγορα το ξενοδοχείο μας ήταν το χειρότερο ξενοδοχείο του κόσμου. Πολύ σοβαρά το λέω αυτό, μάλιστα είχε και το βραβείο του χειρότερου ξενοδοχείου του 2007. 
Τέλος πάντων κλειδώνουμε τα μπαγκάζια μας βγαίνουμε έξω και του λέω και τώρα τι ρε μαλακα? Εκεί για καλή μας τύχη βρέθηκε μια καλή κόκκινη νεράιδα που μιλούσε ελληνικούς, όχι αυτή που έπαιρνε τα δοντάκια όταν ήμασταν παιδάκια, αυτή είναι γαλλίδα. Τέλος παντή καταλήξαμε σε ένα bar με κάτι μαύρους αδελφούς που πίναν μπάφους και εμείς να πίνουμε Amstel καθότι είναι τοπικό προϊόν και άμα δεν πεις και μια Amstel διπλα στον Amstel, τον ποταμό, που πας βρε αδερφέ.
Πέρασε λοιπόν η ώρα και μας επισκέφθηκε άλλη μια νεράιδα παρέα με ένα ξωτικό, αυτοί μιλούσαν ιταλικούς. E αφήσαμε και εμείς τα μαγικά πλάσματα να πάνε στα Dumpster party τους και να τρέχουν ελευθερα ανάμεσα στα μανιτάρια που βρίθουν παρέα με τα troll κάτω από τα ατέλειωτα γιοφύρια του Amsterdam. Αλλα μας έδωσε ένα μαγικό συνδυασμό από νούμερα για να την ξαναβρούμε και μας υποσχέθηκε πως αν υπάρχει χορός στην κολοκύθα με την οποια θα πήγαινε σε ένα πάρτι σε ένα πρώην βιομηχανικό πύργο θα μας ειδοποιούσε.
Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε μονοι μας για το άγνωστο και περιηγηθήκαμε σε πολλούς δρόμους με αγάλματα και  πιτσαρίες και άλλους με ξεπεσμένες πριγκίπισσες κύριος εισαγωγής, είχε και κάπης μάλιστα που ομιλούσαν την δικη μας παράξενη για τους βόρειους διάλεκτο και μάλλον πίστευαν πως κανεις δεν τις καταλαβαίνει. Έπειτα λοιπόν από αρκαιτώ περπάτημα βρήκαμε την θέση μας σε μια σπηλιά με κάτι σοφούς jamαικανούς σαμάνους να μας προσφέρουν, όχι αφιλοκερδώς, την αγαπημένη τους άσπρη χήρα. Έπειτα η βραδια εξελίσσεται ολίγον τι ομιχλώδης με χρονοταξιδιώτες, νάνους, Ork και αρκετές Vegetarian pizzas. 
Την επομενη μέρα ήμασταν λίγο πεσμένοι λόγο κούρασης και ενός απαραδεκτου troll που χρέωνε 6 euro την μπίρα, πρέπει κάποι κύριοι επιτέλους να καταλάβουν ότι το να χρεώνουμε ότι νάνε σε ότι νάνε είναι ελληνικό προνόμιο, άμα θέλετε δανείστε μας λεφτά να σας δώσουμε τα πνευματικά δικαιώματα. Δεν συνέβη κάτι ιδιαιτερα διαφορετικό εκτος από υπερβολικό περπάτημα και μια γνωριμία στο υπέροχο ξενοδοχείο μας με κάτι νοτιοαφρικανούς που σχεδόν μας έπεισαν να μετακομίσουμε στο Johannesburg γιατί έχει καλο καιρό και εκεί όλοι οι έλληνες είναι πλούσιοι, άρα αν το ανάγουμε στο άτοπο θα χεστούμε και εμείς στα φράγκα. Εκεί η ψυχολογία έπεσε γιατί μου είπαν ότι με κάνουν 35χρόνον αλλα βελτιώθηκε λόγο κάποιον εξαιρετικά αστείων συμπτώσεων που σχετίζονται με μια βανίλια υποβρύχιο. Τελικά καταλήξαμε σε ένα παγκάκι ενός πάρκου να παίρνουμε τηλεφωνα τους γνωστούς μας γιατί θεωρήσαμε πως είναι εξαιρετικά αστείο να παίρνεις κάποιον στης 2 το βραδυ και να προσπαθείς να τον πείσεις ότι είσαι πράκτορας της MI6. Ζητούμε ταπεινά συγγνώμη για αυτό και σας πήραμε και δωράκια για να το παίξουμε καλά παιδιά αλλα καταβάθος δεν είμαστε. Επίσης μια εκπληκτική ποιητική φράση ζυμωμένη στα έγκατα της σάπιας ψυχής μου και της πιο σάπιας του ψηλού είναι "Ξινό κορμούς και φτιάχνω "τζιβανες" για τα ματια σου μονο", είμαστε πονεμένα ρομαντικά παιδιά καταβάθος, τι να κάνουμε;
Ξυπνήσαμε ακόμα πιο πτώματα οποτε τελευταία μέρα είπαμε να πάμε για χαλαρό cafe, σουπίτσα και ψώνια. Επισκεφθήκαμε το εξαιρετικό cafe δε γκαρέν που μια άλλη καλή νεράιδα μας είχε προτείνει και καλά έκανε διότι ήτο πολύ καλο και με φοβερή θεα, καθώς 2 μπρατσωμένοι τράβελοι κάνανε φωτογράφιση απέναντι. και κάπως έτσι χαλαρά μας βρήκε το βραδυ σε ενα παγκάκι να κάνουμε ανάλυση του Lord of the Rings και κλείσαμε με ένα μήνυμα από την καλή μας νεράιδα, όταν ξανάρθουμε να την πάρουμε τηλέφωνο.
 Και να με τώρα να περιμένω άλλες 6 ώρες το αεροπλάνο και έχοντας Τελειώσει με την συγγραφή να μην ξέρω τι να κάνω.

Και όταν τα έγγραφα αυτά δεν είχα ιδέα για τι θα μπορούσε να ακολοθήσει....

Ερωτας , Επανάσταση , Μελομακάρονα.

Ερωτας , Επανάσταση , Μελομακάρονα.

Ok το ξέρω, δεν χρειάζεται να μου το πεις. Είμαι εκτος εποχής , αλλα δεν ανησυχώ , στην τελική ο ερωτας για τα μελομακάρονα είναι η επανάσταση μου.

Ας το εξετάσουμε όμως από μια άλλη οπτική. Είναι επανάσταση για τον ερωτα ένα μελομακάρονο; Πες πως έρχεται η καλή σου εκεί που έχεις αράξει την πέτσα σου και βλέπεις την Αεκάρα και σου δίνει ένα φιλί και ένα μελομακάρονο. Τι κανεις;  Πως αντιδράς;

Τρις επιλογές μου έρχονται στα γρήγορα:

-          Μένεις σαν χαζός και την κοιτάς ενώ σκέφτεσαι με τί βλαμμένη πηγες και έμπλεξες πάλι.

-          Αφήνεις απλά το μελομακάρονο στον καναπέ , την βουτάς από το μαλλί και της κάνεις έρωτα πάνω στα απομεινάρια της πίτσας που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι.

-          Αγνοείς τελείως την ύπαρξη της , άθελα σου βεβαια. Kαι φωνάζεις GOOOOAAAAALLLLL!!!!

Αλλα ας μετακομίσουμε για λίγο , θα ξεβολευτώ βεβαια , αλλα χρειάζεται να εισχωρήσουμε στο γυναικείο μυαλό , να κατανοήσουμε το λόγο της ύπαρξης του μελομακάρονου. Και χοπ, βρισκόμαστε στο μυαλό της. Δεν καταλαβαίνω τίποτα από ότι βλέπω , α ρε κορίτσια , ποτε δεν θα σα καταλάβω τελικά. Θα κάνω όμως την προσπάθεια μου θέτοντας το βαρύγδουπο ερώτημα. 

Γιατί μελομακάρονο;

 Σαρακοστή είναι , κανονικά θα έπρεπε να είναι καλαμαράκια. Εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να εστιάσουμε , εκεί πρέπει να υπάρξει μια κοσμική κατανόηση , μήπως αυτή είναι τελικά η επαναστατική πράξη της καλής σού;  Αν το καλοσκεφτείς αυτό είναι. Γιατί τι άλλο είναι ένα μελομακάρονο από την ενσάρκωση του ερωτα και της επανάστασης; Γλυκιά γεύση ερωτα με μικρά τραγανιστά επαναστατικά κομματάκια (μιλάμε πάντοτε για μελωμένα μελομακάρονα , τα αλλα είναι ανάξια λόγου έτσι κι αλλιώς). Εκείνη τη στιγμή λοιπόν πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με την σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου , να μεταμορφωθείς στο σοφό βουδιστή μοναχο που όλοι κρύβουμε μέσα μας και να ανασύρεις της μνήμες σου , όχι όμως μονο της δικες σου , θα πρέπει να ξεκλειδώσεις την αρχαία κυτταρική μνήμη που ταξιδεύει μέσα μας από γενιά σε γενιά. 

And you will see the lovers of your father.

And you will see the lovers of your mother.

And you will see the lovers of your sisters.

 And you will see the lovers of your brothers.

There you will see the lovers of your people back to the beginning.

And there they will reveal to you there secrete.

Ότι για αυτό την ερωτεύτηκες εξ αρχής. Για ένα μελομακάρονο. Γιατί από την πρώτη στιγμή ήξερες ότι αυτό θα είναι το κύκνειο άσμα σας, αυτό το μελομακάρονο και κάθε μελομακάρονο που θα ακολουθήσει. Και κουραμπιές και κοκορέτσι και σουφλέ σοκολάτας και βανίλια υποβρύχιο. Γιατί κάθε σας στιγμή είναι ένα pick μπροστά στην αιωνιότητα του τίποτα που απλώνεται πίσω σας και μπροστά σας.

Και τώρα ξέρεις τι πρέπει να κανεις!!!

Σ.Δ.Δ. (Συγγραφείς Δυναμικής Διαφωνίας)

Οι συγγραφείς δυναμικής διαφωνίας αποτελούν μια συγγραφική (προφανέστατα) ομάδα χωρίς κανένα άμεσο η έμμεσο στόχο παρα μονο την προβολή της φαντασία τους στο ευρύ κοινό. Τα σχόλια και οι παρατηρήσεις σας θα βοηθήσουν τους Σ.Δ.Δ. να βελτιωθούν και ενδεχομένως να προσφέρουν καλύτερα επίδεδα διασκέδασης σε εσάς , τους αναγνώστες τους.