Κάπως έτσι γεννήθηκα και εγώ μαζί της,
από τα αχαμνά ενός από καιρό νεκρού και προδομένου θεού.
Μας ξέβρασε το κύμα στο ακρογιάλι και μείναμε μαζί για χρόνο ακαθόριστο,
υπήρξε μητέρα αδελφή και ερωμένη,
Και κάπως χώρισαν οι δρόμοι μας και από τότε ψάχνω να βρω το ακρογιάλι μας ταξιδεύοντας ακατάπαυστα.
Γυρνώ τα πέλαγα και όταν συναντώ γοργόνα της ρωτώ.
Ξέρεις που βρίσκονται τα Κύθηρα;
Τα Κύθηρα; Τα Κύθηρα βυθίστηκαν με την Ατλαντίδα.
Όταν πιάνουμε λιμάνι προσκυνώ πάντα στο ναό της και ρωτώ την Ιέρεια.
Που θα βρω την Θεα?
Η Θεα αναπνέει, ζει, χορεύει και γελά διπλα σου.
Αλλα εγώ δεν την βλέπω, δεν νιώθω το άγγιγμα της,
το φιλί της που θα με κάνει να γυρίσω πίσω σε εκείνο το ακρογιάλι.
Το φιλί που έκαψε την καρδια μου κάποτε.
Αραγε μου έμεινε καρδια για να καεί πάλι;
No comments:
Post a Comment