Μια μικρή συνειδητοποίηση για τον τρόπο γραφής του Μιχαήλ Μπακούνιν.

Πριν από πολλά πολλά χρονια όταν ήμουν νέο και είχα μαλλιά ακόμα είχα μια μικρή επαφή με έναν συγγραφέα ολίγον τι αξύριστο. Aβγαλτο παιδί ακόμα στα μονοπάτια της κοινωνικής φιλοσοφία έπιασα το βίβλο και το άνοιξα. Όταν ανοίγεις στο πρώτο σου βιβλίο σε έναν τομέα που σε ενδιαφέρει πολύ βιώνεις μια έκρηξη αδρεναλίνης στην προσδοκία την γνώση, είναι σαν να γδύνεις κάποια για πρώτη φορα.

Έτσι λοιπόν και εγώ χαμήλωσα τον φωτισμό έβαλα απαλή μουσική και άρχισα να ψηλαφίζω την γνώση. Αλλα κάτι δεν πήγαινε καλά, λέω μαλακίες σκέφτεσαι συνέχισε στο ψητό. Και εκεί που πάω να πιάσω μπουτάκι νιώθω τρίχες, λέω όπα, τι παίζει εδώ? το δικό μου μπούτι έπιασα ο μαλάκας? Κοιτάω να σιγουρευτώ και ξενερώνω, το μπουτάκι το λαχταριστό είχε τόσες τρίχες όσες και το μούσι το εν λόγο συγγραφέα. Tο οποιο ομολογουμένως είναι ολίγον τερατώδες, τόσο που αν δεν ήταν αναρχικός θα ήταν σίγουρα μάγος. Έτσι λοιπόν, πάνω στην γλυκιά λαχταρα της γνώσης προσέκρουσα στον ύφαλο που λέγεται παράξενο γράψιμο ή "συγγνώμη μωρό μου, μου τελειωσαν τα ξυραφάκια".

Για αυτό τα κορίτσια να ξυρίζεται τα πόδια σας και οι συγγραφείς να φροντίζετε να γράφετε γλυκα. Oτι σοφό και ποιητικό και αν γράφετε φροντίστε να μην είναι σαν την μούρη του Μπακούνιν γιατι καμια γυναικα δεν φτιάχνεται με την μάπα του μπακούνιν και κανεις με πόδια με τόσες τρίχες